Als ze lacht...

Ik lees het met interesse en met gemengde gevoelens, wat er de laatste dagen verschijnt over hoe we als jonge mama's proberen om alle bordjes in de lucht te houden, en hoe dat bij de ene precies evidenter is dan bij de andere. En ik bewonder de eerlijkheid van vrouwen die er eerlijk voor uitkomen dat het hen (soms) niet lukt en dat ze zeer onaanvaarde ideeën hebben, zoals blij zijn als ze na een hectische dag de rust van de avond kunnen omarmen. Of dat ze alles willen: een uitdagende job én een kind én hobby's én een sociaal leven, al is dat voor mij een beetje te veel van het goede. Maar dat is heel persoonlijk. De ene haalt alle voldoening uit thuis blijven om zich toe te leggen op de kinderen, anderen halen zo veel energie uit hun job dat dat hen net een fantastische mama maakt. En wie ben ik om dat te beoordelen?

Maar wat ik denk van die roze wolk? Ondanks dat ik me de eerste dagen na de bevalling anders had voorgesteld, door complicaties van de bevalling, was ik op slag verkocht toen ze mijn dochter op mijn buik legden. Ik heb uren aan haar wiegje gestaan om gewoon naar haar te kijken, en zit nu nog vaak gewoon te kijken naar hoe ze speelt, lacht,.... Dus ja, ik ben een echt moederkloek, wat ik voor de bevalling niet verwacht had. Ik wist wel dat ik ons kindje doodgraag zou zien maar ik had nooit gedacht dat ik het zo fascinerend zou vinden om haar te zien evolueren. En uiteraard zitten wij ook wel eens met de handen in het haar, want het is hier soms echt ploeteren, maar zij is, samen met mijn lief, mijn roze wolk, de zonneschijn na de regen.

Goeiemorgen, morgen, goeiedag! #boostyourpositivity

Mijn ochtenden lijken op die van de meesten onder jullie. Om 6u15 gaat voor mij de wekker. Soms hoor ik ons meisje dan ook wakker worden, maar vaak zitten zij en mijn lief dan al aangekleed aan de ontbijttafel, met boterhammen en/of pap (havermoutpap of Brinta voor ons, en een flesje groeimelk voor onze dochter). Eerst knuffel ik onze dochter uitgebreid, daarna schuifel ik naar de badkamer. Douchen doe ik 's avonds en op dagen dat ik niet pendel, zodat ik me enkel nog aan moet kleden en mijn haar moet fatsoeneren. Daarna is het tijd voor ontbijt met de krant, terwijl ons dochtertje haar speelgoed over de keuken verdeelt en vaak komt flodderen. Niks leukers dus dan zo wakker worden :-). Ik smeer ook nog snel boterhammen voor 's middags en trek mijn schoenen alvast aan. Tegen 7 uur is het voor lief en dochter om te vertrekken dus help ik nog even met schoenen, jas en kinderwagen en na een dikke knuffel vertrekken zij richting crèche en werk. Ik smijt dan nog even al het speelgoed terug in de speelgoedbak, ruim de ontbijttafel op en om 7u15 vertrek ik richting station. Echt wakker worden doe ik de krant lezend op de trein. Nu de herfst weer in het land is, geniet ik onderweg ook van de mist over de velden en soms adembenemende roze luchten. Niet slecht om de werkdag mee te beginnen!

Wat is het hier stil....

Hé buitenmus, wordt daar nog genaaid? En hoe zit het met de moestuin? 

Over de moestuin kan ik kort zijn: het eerste jaar smulden vooral de slakken van onze groenten. Onze oogst bleef beperkt tot wat radijzen, wortelen en pompoenen. Vorig jaar was ik zwanger, en had ik al vrij snel een zere buik als ik bukte, dus lieten we de moestuin voor wat die was. En dit jaar...wel daar hebben we met een kleine meid in huis geen tijd voor. Gelukkig heeft het gras het perceeltje terug overgenomen.

En het naaien? Ook daar komt er niks meer van in huis. Ik maakte voor de geboorte een wikkelslaapzakje voor de baby in wording. Maar na de geboorte bleek ze met haar wasbare luierpoep niet in het het slaapzakje, dus dat verhuisde meteen naar de zolder. En ik maakte een berg wasbare doekjes voor de billen maar daarvoor moest alleen de rand omgezoomd worden. 

Maar er wordt hier wel gehaakt tegenwoordig: een dekentje voor ons dochtertje. Het gaat wel een pak trager dan gehoopt maar hier alvast een voorproefje: 

En voor mijn neefje haakte in een klein mutsje:

En ja, u las het goed: vorig jaar werd ik de overgelukkige mama van een lief klein meisje. Begin deze week werd ze 1 jaar. Wat gaat dat snel! Ze kruipt als geen ander, trekt zich aan alles op en wandelt enthousiast met stoelen, speelgoedbakken en haar loopwagentje ons huis rond. En ze tatert erop los. Ze zegt al een tijdje "dada" en "tut" en eergisteren zei ze voor het eerst "papa" tegen mijn lief. Ongelooflijk schattig! Jep, na een jaar ben ik alleen maar verliefder op die kleine meid van ons!

En wat nu met die blog? Wel, ik hoop stilaan toch weer wat vaker mijn naaimachine boven te kunnen halen want ideeën en stofjes genoeg! Wordt dus hopelijk snel vervolgd!