Over mij

donderdag 18 februari 2016

Een sportieve uitdaging

Sport en ik, dat is al sinds de lagere school een waar drama. Ik ben ontelbare keren met de fiets gevallen, bij balsporten knalde ik de bal gegarandeerd tegen mijn neus i.p.v. over het net en toestelturnen stond garant voor onverklaarbare bewegingen en valpartijen. Kortom: ik was content dat LO op de hogeschool geen vak meer was.

Maar een beetje beweging zou me wel goed doen, dus ging ik op zoek naar een sport. Helaas is het zwembad hier alleen vroeg 's ochtends open en tijdens de avondrush, dus dat is geen optie. Lopen is met mijn knieƫn geen optie en in een fitnesszaal zie ik me helemaal niet. Dus viel mijn oog op yogalessen bij ons in de buurt. Een paar jaar geleden deed ik af en toe tijdens de middagpauze yoga, gegeven door een kwieke 80-er, en dat beviel me wel. Al was het, wegens gebrekkige kennis van ledematen in het Frans, niet ontspannend. En toen mijn yogamaatje liever ging lopen, haakte ik af. Dus tijd om yoga een tweede kans te geven.

Dinsdag was het zover: de eerste yogales. Met een handdoek en gekleed in een niet flaterende joggingbroek trok ik naar het lokale cvo voor rek- en strekoefeningen. Al was dat mijn eerste misvatting. Alle bewegingen in yoga zijn traag, om te voorkomen dat je je blesseert. Dus toch geen sportieve uitdaging, maar wel wat beweging voor mijn stramme lijf.

De eerste les ging er vrij kalm aan toe. Eerst kregen we wat algemene uitleg over yoga, dan was het tijd voor oefeningen. Voor de kenners: hond, kat, halve sprinkhaan,.... en voor ik het wist mochten we ons al op ons matje leggen voor relaxatie: zalig uitrusten na de inspanning, terwijl we nog wat uitleg kregen over de onderste chakra (al is dat net iets minder mijn ding).

Maar wat vond ik er nu van? Ik heb er van genoten. De oefeningen waren heel haalbaar, al voel ik wel dat mijn lijf heel stram is van veel stil te zitten. Dus best wel goed om een keer per week mijn spieren eens uit te dagen, zonder te willen overdrijven. En daar is yoga precies ideaal voor. Dus een goed begin voor een iets sportiever leven. Nu nog de stijfheid uit mijn benen krijgen ;-)

dinsdag 16 februari 2016

Het geluk zit in de kleine dingen (2)

Ons  meisje is een goede slaper. Rond 6 maanden sliep ze door, op 8 maanden werd ze te groot voor haar wiegje en verhuisde ze naar haar eigen kamer. Even wennen voor mij, maar kleine meisjes worden groot en verdienen een eigen plekje. Sindsdien geniet ik volop van de paar minuten kijken naar ons slapende wondertje voor ik zelf onder de wol kruip.

Maar om de paar weken wordt ze plots 's nachts luid wenend wakker en heeft ze nood aan mama- en papatijd. Dan krijgen we ze enkel getroost als we haar uit haar bedje halen en wiegen. Dan legt ze haar hoofdje op je borst en geniet van de aanraking. Maar die nachten wil ze niet terug in haar eigen bed. Als we dat proberen, dan begint ze terug hartverscheurend te huilen. Die nachten mag ze terug bij ons in bed en slaapt ze tussen ons. En stiekem vind ik dat zalig: haar zachte ademhaling horen, haar dicht tegen mij voelen kruipen, haar gefrul met haar knuffel zien, een handje in je gezicht en een stralende lach als ze me wakker maakt om op te staan.