Als ze lacht...

Ik lees het met interesse en met gemengde gevoelens, wat er de laatste dagen verschijnt over hoe we als jonge mama's proberen om alle bordjes in de lucht te houden, en hoe dat bij de ene precies evidenter is dan bij de andere. En ik bewonder de eerlijkheid van vrouwen die er eerlijk voor uitkomen dat het hen (soms) niet lukt en dat ze zeer onaanvaarde ideeën hebben, zoals blij zijn als ze na een hectische dag de rust van de avond kunnen omarmen. Of dat ze alles willen: een uitdagende job én een kind én hobby's én een sociaal leven, al is dat voor mij een beetje te veel van het goede. Maar dat is heel persoonlijk. De ene haalt alle voldoening uit thuis blijven om zich toe te leggen op de kinderen, anderen halen zo veel energie uit hun job dat dat hen net een fantastische mama maakt. En wie ben ik om dat te beoordelen?

Maar wat ik denk van die roze wolk? Ondanks dat ik me de eerste dagen na de bevalling anders had voorgesteld, door complicaties van de bevalling, was ik op slag verkocht toen ze mijn dochter op mijn buik legden. Ik heb uren aan haar wiegje gestaan om gewoon naar haar te kijken, en zit nu nog vaak gewoon te kijken naar hoe ze speelt, lacht,.... Dus ja, ik ben een echt moederkloek, wat ik voor de bevalling niet verwacht had. Ik wist wel dat ik ons kindje doodgraag zou zien maar ik had nooit gedacht dat ik het zo fascinerend zou vinden om haar te zien evolueren. En uiteraard zitten wij ook wel eens met de handen in het haar, want het is hier soms echt ploeteren, maar zij is, samen met mijn lief, mijn roze wolk, de zonneschijn na de regen.