Het geluk zit in de kleine dingen (2)

Ons  meisje is een goede slaper. Rond 6 maanden sliep ze door, op 8 maanden werd ze te groot voor haar wiegje en verhuisde ze naar haar eigen kamer. Even wennen voor mij, maar kleine meisjes worden groot en verdienen een eigen plekje. Sindsdien geniet ik volop van de paar minuten kijken naar ons slapende wondertje voor ik zelf onder de wol kruip.

Maar om de paar weken wordt ze plots 's nachts luid wenend wakker en heeft ze nood aan mama- en papatijd. Dan krijgen we ze enkel getroost als we haar uit haar bedje halen en wiegen. Dan legt ze haar hoofdje op je borst en geniet van de aanraking. Maar die nachten wil ze niet terug in haar eigen bed. Als we dat proberen, dan begint ze terug hartverscheurend te huilen. Die nachten mag ze terug bij ons in bed en slaapt ze tussen ons. En stiekem vind ik dat zalig: haar zachte ademhaling horen, haar dicht tegen mij voelen kruipen, haar gefrul met haar knuffel zien, een handje in je gezicht en een stralende lach als ze me wakker maakt om op te staan.