Wennen aan de duisternis

Dinsdag fietste ik, voor het eerst sinds lang, op een normaal uur door de duistere straten van mijn dorp. Er was bijna niemand op straat, het regende zachtjes maar het was wel zacht weer. Ik vind het toch weer wennen aan de kortere dagen, de handschoenen (om dan halverwege puffend van de warmte de helft weer uit te spelen), mijn biologische klok die mee 's ochtends mee opschuift met de zon. Ik zie de bladeren verkleuren, de kastanjes en eikels vallen tuimelend van de bomen. Woensdag ging ik, voor het eerst sinds maart, weer naar de kinesist, mezelf verplichtend om ook in de donkere maanden te blijven sporten. Ik omarm de schoonheid van de natuur die verandert en nestel me met een dekentje en mijn breiwerk in de zetel. Er moeten nog naaiplannen gesmeed, dingen geregeld en vanalles gedaan worden, maar dat mag wachten tot morgen. Nu, hier, is er rust en berusting.